Szacunek - wyświechtane słowo czy ukryte pragnienie każdego mężczyzny?

Być może znasz dość dużo wierzących mężatek, ale czy znasz wiele kobiet okazujących prawdziwy szacunek swojemu mężowi? Modlitwa, chodzenie do kościoła czy angażowanie się w różne chrześcijańskie inicjatywy są ważne, ale gdy równocześnie kobieta traktuje swojego męża z lekceważeniem, pośpiechem czy poirytowaniem, warto zadać sobie pytanie: "a co Bóg na to"


Czy żywa wiara rzeczywiście może iść w parze z brakiem elementarnej postawy szacunku w stosunku do własnego męża? Jestem przekonana, że nie, gdyż Słowo Boże wyraźnie mówi: "Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie" (Ga 5,22-23).

Pragnienie szacunku jest jednym z najbardziej wpisanych w męskie serce, o czym traktują zarówno zwykłe, światowe poradniki, jak i ta najpiękniejsza z wszystkich ksiąg, czyli Pismo Święte! Bo cóż innego mógł mieć na myśli św. Paweł, gdy nawoływał: "Żony, bądźcie uległe mężom swoim jak Panu, Mężowie, miłujcie żony swoje, jak i Chrystus umiłował Kościół..."  (Ef 5,18-21)? 

Myślę, że nam, współczesnym kobietom słowo "uległość" niezbyt się podoba! A jednak biblijny kontekst tego zdania wskazuje na postawę szacunku, jakim powinien być obdarowywany każdy mąż. "Dobrze! Będę go szanować, jeśli on choć trochę zacznie  okazywać mi miłość" - mówisz. Ale zapewniam cię: nieszanowany mężczyzna będzie miał trudność z okazywaniem miłości swojej żonie, tak jak niekochana kobieta nie będzie chętna do obdarowywania mężczyzny należytym szacunkiem. 

Jeśli chcesz przerwać ten błędny krąg braku miłości i szacunku, w którym postawa jednej strony nakręca drugą, zacznij przemianę od  samej siebie (chyba że potrafisz przekonać swego męża w inny sposób, np. mówiąc: "hej, zacznij mnie bardziej kochać, to wtedy ja przestanę cię za wszystko krytykować").

Wierzę jednak, że skoro jesteś kobietą dążącą do pełni szczęścia i poszukującą nowych inspiracji (wnioskuję to z prostego faktu, że czytasz mojego bloga i doszłaś do tych słów artykułu), zatem na pewno  poradzisz sobie z wyzwaniem, do którego cię dziś zapraszam.

Co oznacza okazywać mężczyźnie szacunek? 

Często kobieta myli okazywanie uczucia z okazywaniem szacunku. Obdarza więc swojego męża laurkami, zdjęciami, romantyczną muzyką, pięknymi smsami czy książkami o miłości, a ich wzajemna relacja wcale nie jest satysfakcjonująca. Dlaczego? Dlatego, że równolegle zapomina o słuchaniu męża z uwagą, o niekrytykowaniu go w obecności dzieci czy przyjaciół, o radzeniu się go w ważnych i trudnych sprawach, o pytaniach pełnych troski i akceptowaniu jego odmiennego zdania na jakiś temat.

Na początku naszego małżeństwa miałam tendencję do przyjmowania cudzych słów za pewnik i z wielkim entuzjazmem przekonywałam mego nieprzekonanego męża, że coś musi być prawdą, skoro pan X tak powiedział. Lub z radością ogłaszałam Kubie, że teraz to on na pewno ma rację, bo pan Y lub pani Z ma takie samo zdanie na dany temat. Doprowadzało to mojego nad wyraz spokojnego męża do szewskiej pasji, a ja nie widziałam w moim postępowaniu niczego niewłaściwego.

Moje nawrócenie dokonywało się powoli i nie bez trudu, jednak z perspektywy czasu widzę, że inwestycja w naukę okazywania mojemu mężowi szacunku się opłacała. Podawanie konkretnych przykładów takiej postawy, bez otarcia się o banał lub bez ryzyka bycia posądzoną o śmieszność, nie jest łatwe. Ale ponieważ nie piszę tego bloga, by zyskać czyjekolwiek uznanie, lecz “byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania" (Ef 1,17n), ośmielę się podać parę moich ulubionych sekretów w relacjach z Kubą - ku zbudowaniu nas wszystkich.

Zaczynamy:

Jestem Żoną Spełnioną nie ze względu na to, co otrzymuję od mojego męża, lecz ze względu na szacunek, którym staram się go obdarzać. W zamian otrzymuję niesamowite Boże błogosławieństwo oraz zaufanie ludzi, którzy mnie otaczają. Jest to banalnie proste, lecz zarazem trudne, tak dziecinnie oczywiste, że aż ukryte przed wzrokiem "mądrych i roztropnych tego świata"(por. Mt 11,25-27).

Okazuję szacunek, czyli zwyczajnie (choć wg niektórych: nadzwyczajnie):

słucham mego męża z zaciekawieniem,

jestem szczerze zainteresowana tym, co mówi i robi,

witam go w drzwiach i uczę naszą córeczkę, by ładnie całowała tatę na przywitanie,

nigdy nie pozwalam Marysi "bić" tatę, nawet dla żartu,

zawsze trzymam Kuby stronę, zwłaszcza w konfliktach rodzinnych czy sprawach zawodowych,

gdy mam inne zdanie, to przed wypowiedzeniem go, staram się w pełni zrozumieć jego stanowisko i zawsze przedstawiam mu je na osobności,

w towarzystwie innych osób chwalę mojego męża, zwłaszcza gdy coś dobrze zorganizował, zaplanował,

podkreślam jego umiejętności prowadzenia samochodu,

podobają mi się jego żarty, mam otwarte serce na jego sposób żartowania,,

nie upieram się za wszelką cenę przy swoim zdaniu - jestem skora do rezygnacji z mojej "wszechwiedzy", "wszechmocy" i "omnipotencji",

pozwalam mu na chwile nic-nierobienia i coraz rzadziej zdarza mi się z tego powodu zrzędzić,

każdego wieczora robię mu kanapki do pracy (nie jestem aż tak dzielna, by przygotowywać je rano; zwykle gdy Kuba wychodzi do pracy, ja z Marysią sobie jeszcze słodko chrapiemy lub beztrosko obserwujemy, jak się szykuje),

cieszę się z wszystkich prezentów, które od niego otrzymuję,

gdy jest w delegacji piszę smsy o swojej miłości i tęsknocie oraz podziwie za to, co dla nas robi,

gdy widzę, że podczas zajmowania się Marysią, nasza córka płacze i jęczy, nie mówię: "Kuba, zrób coś, żeby przestała wreszcie płakać!", ale serdecznie zwracam się do naszej pierworodnej: "Marysiu, bądź proszę posłuszna tacie, nie płacz, słoneczko"; wysyłam w ten sposób komunikat do Kuby, że jestem po jego stronie i że to on jest dla mnie najważniejszy,

często doceniam go za to, jak oddanym i dobrym jest ojcem,

okazuję szacunek jego rodzicom, nawet gdy ich postępowanie mnie bezgranicznie drażni i uważam, że się mylą, (nim zacznę przekonywać ich do swojej racji zadaję sobie pytanie, czy mój ton głosu może sprawić Kubie przykrość oraz czy warto w ogóle wchodzić z nimi w dyskusję),

unikam raniących słów wypowiedzianych lub wykrzyczanych w stosunku do Kuby, zwłaszcza jeśli mają one w sobie dużą dawkę jadu, złośliwości oraz chęci zadania bólu i przykrości (niegdyś, w sytuacjach konfliktowych zdarzało mi się to dość często, żeby nie powiedzieć - zawsze, a dziś... cóż, spytajcie mojego męża, a odpowie wam, że jego żona to anioł, nie człowiek!),

nigdy nikomu nie żalę się na mojego męża; jeśli mam potrzebę, by wtajemniczyć kogoś w nasze problemy, wybieram bądź spowiednika bądź kogoś, o kim wiem, że dobrze zna się na danej materii i zależy mu także na dobru Kuby....

walczę z moimi wadami, a jednocześnie akceptuję siebie taką, jaką jestem - nieraz kapryśna, uparta, ale kochająca i spontaniczna!

Być może czytając powyższe przykłady z mojego doświadczenia masz ochotę skomentować: "ależ to śmieszne! nie będę przecież mojego męża traktować jak jakiegoś jaśnie pana!". Zajrzyj więc w swoje serce i zobacz, ile tak naprawdę jest w nim gniewu, buntu i niedowierzania, że na tym świecie możliwa jest taka miłość - oparta na służbie, dawaniu i bezwarunkowej akceptacji. Postawa, do której cię zapraszam, prowadzi do wolności, w której decydujesz się na "miłowanie bliźniego swego jak siebie samego". W zamian możesz otrzymać tylko dobro, pod warunkiem... że je najpierw zasiejesz.

Myślę jednak, że większość z was - wspaniałych żon - wie i jak najbardziej czuje, że to jest jedyna właściwa droga i konkretny program na przeżywanie małżeństwa. Nie jest to stan, do którego się dochodzi licząc na emeryturę, ale proces, który wciąż trwa. Moje świadectwo jest po to, by was wspierać, dodawać otuchy, zaprawiać do walki, a może także udzielić paru cennych wskazówek.

Moim marzeniem jest, by temat szacunku stał się niemal oczywistością na stronicach tego bloga. By był mantrą, powtarzaną przez nas w kółko, bez końca. Dlaczego? Dlatego, że gdy wszyscy wokół trąbią o "kryzysie męskości" nie bardzo wiedząc, jak mu zaradzić, ja w zaciszu swego domu odkrywam ogromną moc płynącą z wierności obietnicy, którą złożyłam mężowi w dniu naszego ślubu: "ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską". Miłość bez szacunku nie istnieje, choć wiele kobiet latami potrafi doskonale ukrywać miłość pod pancerzem kolców i małych złośliwych sztylecików.

Wierzę, że tylko szacunek okazany mężczyźnie może ocalić w nim to, czego tak bardzo my - kobiety - potrzebujemy: zdolność do miłości, dialogu i obecności. Doświadczenia takiej właśnie relacji ci życzę i zapraszam do zarażania innych tym, co odkrywasz jako dobre, piękne i właściwe - w sobie i wokół siebie!


Bibliografia:

Emerson Eggerichs, "Miłość i szacunek. O tym, czego w związku potrzeba jemu, a czego – jej".
Gary L. Thomas, "Cenniejsza niż perły. O tym, jak mądra żona pomaga mężowi osiągnąć pełnię męskości".
Linda Dillow, "Twórcza partnerka, czyli nie ma sytuacji bez wyjścia".